ได้อะไรจากตรงนี้

ก่อนหน้าที่จะมาเรียนวิชานี้ต้องเลือกตั้งแต่ปี 2 ที่เลือกวิชานี้ไปเพราะผมคิดว่าก่อนจะจบออกไปผมคงต้องทำความเข้าใจกับภาควิชานี้ให้ดีก่อนที่จะไปสื่อสารกับโลกภายนอก แต่พอได้ถามกับรุ่นพี่บ้างคนว่าเรียนวิชานี้เป็นไงบ้าง ส่วนใหญ่จะบอกว่าน่าเบื่อมากถึงมากที่สุด ผมก็เลยงงว่าเราเลือกเรียนถูกหรือเปล่า และก็มีความรู้สึกแบบนั้นมาตลอด จนวันแรกของการเรียนวิชานี้ก็มาถึงทำให้ผมเปลี่ยนมุมมองให้กับวิชานี้ว่าไม่จริง ไม่ใช่อย่างที่รุ่นพี่บอกเลย บรรยายกาศสนุกเฮฮาบ้างไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด ถึงกับเพื่อนๆบ้างคนบอกว่าไม่อาจขาดเรียนวิชานี้เลยว่ะ ถ้าขาดเรียนไปคงพาดอะไรดีๆไปในวันนั้นแน่ๆ (เป็นเรื่องจริงน่ะครับไม่ได้พิมพ์เพื่อหวังคะแนนอะไร)
ผมเคยพูดกับเพื่อนเรื่องนี้เหมือนกันว่าเรียนแล้วได้อะไรบ้าง หลายคนตอบว่าทำให้คิดมากขึ้น แต่สำหรับผมผมว่าผมเป็นคนคิดมากอยู่แล้วก็เลยไม่มีมุมมองอย่างนั้น แต่กับคิดว่าได้มุมมองใหม่ๆกับเรื่องอื่นและมีระบบในตัวเองมากขึ้น มีการลำดับความสำคัญได้ถูกต้องขึ้น เห็นความผิดพลาดของตัวเองเยอะขึ้นซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผม ถึงแม้ผมจะมาสายบ่อย หายตัวไปบ้างแต่ผมก็รู้สึกได้อะไรเยอะกับวิชานี้และเป็นวิชาที่ทำให้ผมเขียนและพิมพ์เยอะขึ้นมาก

สุดท้ายและท้ายสุด..................ผมขอขอบคุณอาจารย์ ติกที่ให้คำแนะนำดีๆกับผมและเพื่อนๆตลอดทั้งเทอมนี้และผมจะจำคำสอนของอาจารย์ไปประยุกต์ใช้ให้เกิดผลครับ

STATEMEN

อาจารย์ครับ คือข้อมูลของเดิมที่พิมพ์ไว้ครั้งที่แล้วที่ส่งไปมันหายไปแล้วครับ เพราะว่าคอมพิวเตอร์ของผมมันมีปัญหาครับ มันเปิดเครื่องไม่ได้เพราะโดนไวรัส ผมเลยเอาไปซ่อมแล้วปรากฏว่ามันกู้ข้อมูลกับมาไม่ได้หมดผมจึงไม่ได้ลงข้อมูลชุดเก่าที่ส่งไปน่ะครับ

คำถามแรกเลยเมื่อเรียนจบแล้วจะทำอะไร คำถามนี้ผมโดนคนรอบตัวผมถามมาบ้างแล้ว แต่ผมก็ก็ยังไม่ได้ตอบอะไรมากเพราะผมยังเรียนไม่จบ แต่ผมก็เริ่มมีความคิดไว้ในหัวบ้างแล้วว่า เมื่อเรียนจบแล้วผมอยากจะพักผ่อนเป็นอันดับแรก โดยการพักผ่อนของผมก็คือการเดินทางไปเลื่อยๆไปในที่ๆผมอยากที่จะไปตั้งนานแล้วแตผมยังไม่มีโอกาสที่จะได้ไป อาจจะเริ่มจากในประเทศก่อนแล้วถ้ามีงบประมาณพอก็อาจจะ Go Inter บ้าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นตอนนี้ผมก็เริ่มเก็บเงินไว้บ้างแล้วจากjobที่ผมได้รับมาในช่วงปีสองปีมานี้แต่ยังไม่มากพอที่จะออกเดินทางในระยะไกลได้ซึ่งเป็นสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำเมื่อเรียนจบ เพราะการเดินทางในครั้งนี้ผมคงได้เวลาคิดถึงเรื่องตัวเองบ้างหลังจากที่เรียนหนักมาตลอด 4 ปีที่อยู่ที่นี่หลายคนคงไม่คิดว่าการเรียนที่นี่ไม่หนักมากเท่าไรนัก แต่สำหรับเด็กคนหนึ่งซึ่งตอนมัธยมในสายตาครูมองว่าเป็นเด็กเหลือขอ ก่อนที่ผมจะจบออกมา ครูพูดดูถูกไว้ว่ายังเธอก็เรียนไม่จบหรอก จากวันนั้นถึงวันนี้ผมอยากขอบคุณครูคนนั้นที่เป็นแรงผลักดันที่ดีสำหรับผมในการมาเรียนที่นี่ แต่ตอนผมมีคำถามกับตัวเองซึ่งตอนนี้ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้และเชื่อว่าผมคงจะได้คำตอบอะไรบ้างอย่างที่ผมยังสงสัยอยู่ในทุกวันนี้ว่าผมทำถูกแล้วหรือกำลังฝืนมันอยู่
หลังจากที่ผมได้พักผ่อนสักช่วงเวลาหนึ่งแล้วผมคิดไว้ว่าจะทำงานเพื่อหาประสบการณ์เพิ่มเติมจากที่ในห้องเรียนที่ไม่ได้สอนผมและเก็บเงินสักก้อนหนึ่ง อาทิตย์ที่แล้วผมได้มีโอกาสเจอลูกพี่ลูกน้องผมเค้ากลับมาเที่ยวที่เมือง ไทยเขามาเยี่ยมพ่อแม่ผมที่บ้านก็เลยได้คุยกันแล้วเขาก็ถามคำถามที่ผมพิมพ์ไปเมื่อตอนต้นผมเลยบอกไปว่าผมอยากไปเรียนที่อังกฤษแต่ภาษาอังกฤษผมไม่ได้เลยเขาเลยชวนผมไปอยู่ที่สิงคโปร์สักพักเรียนภาษาหางานทำไปด้วยก่อนแล้วค่อยไปประเทศอังกฤษก็ยังไม่สาย เพราะตอนนี้เศรษฐกิจไม่คอยสู้ดี เขากลัวว่าจะหมดเงินเยอะถ้าไปแบบไม่มีพื้นฐานติดตัวไป ผมก็บอกกับเค้าไปว่าผมสนใจอยู่แต่ยังให้คำตอบอะไรไม่ได้เพราะผมยังไม่แน่ใจว่าผมจะเรียนจบเมื่อไรเพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนักกับการเรียน แต่ยังไงก็ตามผมก็ยังตั้งมั่นไว้ว่าต้องไปเรียนที่ประเทศอังกฤษให้ได้เพราะชอบประเทศนี้ผมคิดว่าคนประเทศนี้เขามีความเป็นตัวของตัวเองมาก และผมคงได้ไปตามหาสิ่งที่ผมรักคือดนตรี แต่ลึกๆแล้วผมว่าผมต้องเดินอยู่บนถนนของนักออกแบบอย่างแน่นอน

สุดท้ายนี้มุมมองของผมกับการได้มาสัมผัสกับอาชีพนักออกแบบ ซึ่งผมคิดว่า”ทุกวันนี้การเป็นนักออกแบบไม่ใช่เรื่องยาก แต่การใช้วิถีชีวิตแบบนักออกแบบไม่ใช่เรื่องง่าย”